مقدمه
جفت راه ارتباطی مادر و جنین است تا جنین بتواند مواد غذایی و اکسیژن مورد نیاز خود را از مادر بگیرد و مواد زاید
و دی اکسید کربن را به خون مادر بفرستد. اما پس از زایش دیگر نیازی به این اندام نیست و جفت باید بسرعت از
رحم خارج شود. جفتماندگی به سلامت گاوهای شیری آسیب میرساند و بازده تولیدمثل آنها را کاهش میدهد. در
اغلب گاوها بفاصله 6 ساعت پس از زایش جفت از رحم خارج میشود. اما، چنانچه بفاصله 8 تا 12 ساعت پس از زایش
جفت خارج نشود، جفتماندگی اتفاق افتاده است. برخی متخصصان نیز خارج نشدن جفت بفاصله 12 تا 24 ساعت
پس از زایش را جفتماندگی میدانند. جفتماندگی در گاوهای شیری آثار زیانباری دارد که مهمترین آنها عبارتند از:
- تاخیر در برگشت رحم
- افزایشزمان رسیدن به اولین تلقیح
- افزایشدفعات تلقیح بازای آبستنی
- کاهش نرخ آبستنی و افزایشروزهای باز
جفتماندگی توان گلبولهای سفید برای از بین بردن باکتریها را کاهش میدهد. بنابراین جفتماندگی با بروز
اندومتریت، متریت و ورم پستان نیز ارتباط دارد و این ناهنجاریها موجب کاهش بازده تولیدمثل گله میشوند. نتایج
یک متاآنالیز در سال 2000 نشان داد که در صورت بروز جفتماندگی، فاصله زایش تا اولین تلقیح 2 تا 3 روز بیشتر
میشود و نرخ گیرایی در اولین تلقیح 4 تا 10 درصد کاهش مییابد که نتیجه آن افزایش روزهای باز به مدت 6 تا 12
روز است. در این مقاله تلاش شده است که بطور خلاصه فیزیولوژی جدا شدن جفت از رحم، فاکتورهای موثر بر جفت-
ماندگی و راهکارهای عملی پیشگیری و رفع این مشکل مورد بررسی قرار گیرد.
جهت اطلاعات بیشتر مقاله را از لینک زیر دانلود کنید.
