مقدمه
اوره یک مولکول آلی کوچک محلول در آب است که در مایعات بدن شامل پلاسمای خون، شیر و ادرار یافت میشود. شاخصهای مناسبی برای مطالعه ارتباط بین متابولیزم پروتئین MUN و BUN بررسی های نشان داده است که تعیین خوراک و بازده تولید مثل در گاوهای شیری هستند. معمولا گاوهای تازهزا با جیرههای حاوی پروتئین زیاد ) 17 تا 19 درصد پروتئین خام( تغذیه میشوند. هرچند مصرف جیرههای دارای پروتئین زیاد تولید شیر گاوها را افزایش میدهد، اما ممکن است بر بازده تولید مثل آنها اثر منفی داشته باشد. چندین دلیل برای کاهش بازده تولید مثل به دلیل افزایش مصرف پروتئین در جیرهی گاوهای شیرده گزارش شده است. در حقیقت برای بهبود بازدهی مصرف پروتئین، و پروتئین )RDP( بجای توجه به سطح پروتئین خام جیره لازم است به نسبت مناسب پروتئین قابل تجزیه در شکمبه توجه شود. از سوی دیگر در ابتدای دوره شیردهی به دلیل بالانس منفی انرژی، )RUP( غیر قابل تجزیه در شکمبه اسیدهای آمینه برای تامین انرژی مصرف میشوند و آمونیاک و اوره خون افزایش مییابد. آمونیاک، اوره و برخی ترکیبات سمی حاصل از متابولیسم پروتئینها در بدن به یک یا چند مرحله از پروسه های تولیدمثلی )رشد فولیکولها، کیفیت اووسیتها، تخمکریزی، نرخ گیرایی و رشد و نمو رویان( آسیب میرسانند. در این مقاله اثرات منفی سطح زیاد پروتئین جیره گاوهای شیری بر پروسههای تولید مثلی بطور خلاصه بررسی شده و راهکارهای عملیاتی برای ارایه میشود. MUN و BUN نمونهگیری
متابولیسم پروتئین در گاوهای شیری
ارزش بیولوژیکی پروتئین خوراک گاوهای شیری بطور مستقیم وابسته به شرایط بالانس انرژی و بالانس اسیدهای خوراک، آمونیاک لازم برای تولید پروتئین RDP آمینه جذب شده در مقایسه با احتیاجات آنها است. تخمیر شکمبهای میکروبی را فراهم مینماید و در این صورت هضم اجزای فیبری خوراک و تولید اسیدهای چرب فرار در شکمبه افزایش مییابد. بخشی از مولکولهای آمونیاک که از دسترس میکروارگانیزمها فرار میکنند از دیواره شکمبه جذب میشوند و در کبد به اوره تبدیل می شوند. یکی دیگر از منابع تولید اوره در کبد دآمینه شدن و متابولیزم اسیدهای آمینه است. در واقع اسیدهای آمینهای که برای سنتز پروتئین شیر مصرف نمیشوند در کبد دآمینه می شوند و در تولید انرژی و تشکیل اوره دخالت میکنند
دریافت مقاله از این بخش:
